In september 2002 werd ik door het Steunpunt Huren benaderd over het schrijven van een toneelstuk. Het idee zoiets te doen kwam van Marco van Bussel en werd van harte ondersteund door Steunpunt-directeur Rolf Middelberg. Degeen die de link tussen hen en mij had gelegd was  de populaire Groningse caféhouder Luuk Verpaalen. Ik had een eerste gesprek met het Stenpunt, we wisselden in de weken erop informatie uit, we dachten allemaal na en geleidelijk kregen we een steeds helderder beeld over de mogelijke opzet. Maar intussen had ik ook bedacht dat ik eigenlijk bitter weinig ervaring had met toneelschrijven en...  dat ik schrijven in teamverband eigenlijk véél leuker vind dan in mijn uppie schrijven. En dus deed ik een aanzoek aan Jothea en Philippien, die ik beide kende uit de door mij gegeven workshop scenario (zie elders op mijn thuispagina) en die hebben volgens mij allebei hooguit tien seconden nagedacht voor ze 'Ja' zeiden. Midden december verstrekte het steunpunt de formele opdracht en gingen we gedrieën aan de slag. We praatten met enkele mensen uit het veld (zie bij 'mee-denkers') en we begonnen in het wilde weg ideeën naar elkaar toe te gooien in stukken die we - een term van Jothea - 'kwakken' noemden. Kwak01, kwak 02, kwak02a, kwak02b, kwak03... en toen we bij ongeveer kwak10 waren, gingen we proberen alle ideeën in elkaar te schuiven. Dat ging niet zonder 'Au' - dat gaat het nooit - maar het vlotte wel en 15 februari 2003 konden we een synopsis bij het steunpunt inleveren. Deze werkwijze, met synopsis en eerste en tweede versie, was overgenomen uit het standaardcontract voor toneelschrijven dat de schrijversvakbond hanteert en de werkwijze uit dat contract kan ik iedereen aanbevelen. Het is te vinden op hun website (kies VvL, kies modelcontracten)/ Door omstandigheden duurde het daarna een tijd eer we verder konden en toen we eind mei 2003 het groene licht kregen, waren we alledrie net even druk en zaten de vakanties er al aan te komen. We werkten wel grotendeels door, maar in een soort van ploegendienst. Eind augustus 2003 hadden we een eerste versie, maar toen waren de mensen van het Steunpunt met vakantie zodat het toch niet tot diepgaande bespreking kwam en we na even pauze verder gingen sleutelen/schrijven. De problemen zaten hem niet in de personages die we ontwikkeld hadden, want die zijn - vinden we - gewoon leuk en ook niet in de hoofdplot en de bijplotjes, maar in het vinden van de leukste volgorde voor alle scènes en gebeurtenissen. Dat hing allemaal op een heel groot prikbord op mijn werkkamer en Jothea, Philippien en ik hebben úúúúren voor dat prikbord staan te delibereren. Uiteindelijk hadden we op 22 september 2003 de eerste helemaal uitgeschreven scriptversie klaar.  En die gingen we eerst eens uitgebreid bespreken met een  aantal mee-denkers. Mensen die we of via-via of persoonlijk kenden en die allemaal hun sporen in de theaterwereld verdiend hebben, als recensent of als theaterdocent of als regisseur of als toneeladviseur (voor de namen klik links op 'mee-denkers'). Dat idee van een mee-denksessie hadden we overgenomen van Maria Goos. Zij was een half jaar daarvoor te gast geweest op mijn workshop en zij organiseert altijd na haar eerste versie een etentje met bevriende en tegelijk deskundige mee-denkers. Dus die werkwijze hebben wij gekopieerd met een genoeglijk, smakelijk en toch kritisch avondje in eetcafé De Buurvrouw. De kunst bij zo'n sessie is om zelf je klep te houden. NIET uit te gaan leggen waarom je iets zusenzo opgeschreven hebt en alleen maar te luisteren en te noteren. Daarna werd de versie nog besproken in de werkgroep Theater van het Steunpunt (zie onder 'mee-denkers') en toen hadden we zoveel over ons heengekregen dat we in een tamelijk hoog tempo een volgende en definitieve versie konden schrijven. Op 10 december 2003 hebben we die feestelijk afgerond en ingeleverd. Het schrijven was - samenvattend - heel leuk werk, met veel positieve feedback en veel positieve mensen om ons heen. Nu hoeven alleen maar de voorstellingen nog een succes te worden.....