MIREILLE, 19 jaar en stagiaire, kijkt vol bewondering naar 'de wereld van de televisie' als ANKIE, 35 jaar, teamleidster van het schrijfteam, haar voorgaat door het pompeuze complex van de media-tycoon JC (40).
In het redactielokaal stelt Ankie haar voor aan de andere schrijfteamleden JOHAN, 40 jaar, een gemankeerde romanschrijver die hier werkt als langelijnenlegger, en de dialogist WAL TER, een 23-jarig opkomend talent (vindt hij zelf), die door JC is binnengehaald met grote beloften over zijn toekomst in medialand.
De sfeer is hektisch. Volgende week komt de eerste aflevering van de nieuwe daily soap Het Leven Sta Je Steeds Weer Van Te Kijken (in het vervolg HLSJSWVTK) op het scherm, er moet nog een heleboel geschreven worden en af en toe komen rushes binnen die in de projec tieruimte bekeken worden.
Mireille zoekt weifelend haar weg tussen expositie, set up's en verhaalontwikkeling en ziet afwisselend het schrijven en de scènes die daar het resultaat van zijn en... de ingrepen van JC. Zo heeft hij eerder al de titel verzonnen en zo verjongt hij nu het protagonistentableau door uit de typekamer 'een blonde stoot' (zijn woorden) te halen, die door het team in de serie geschre ven moet worden.
Als ze samen met hun zoon JORDI (8) thuis de eerste aflevering bekijken, levert FIEN (32), Ankie's partner, de eerste, nog voorzichtige kritiek op de artistieke prestatie. De oorspronk elijke opzet die Ankie gemaakt had, ging uit van een ander mensbeeld, in ieder geval vrouw beeld.
De volgende dag blijken de kijkcijfers tegen te vallen, het marktaandeel zat twee punten onder het streefpeil. Dat komt, volgens de laaiende JC, door 'die tamme shit' die zij schrijven. Hij moet hier ook alles zelf doen, maar hij heeft vannacht al wat bedacht.
In de geheel vernieuwde opzet blijken de soap-protagonisten op safari te zijn. De nieuwe leader toont beelden van leeuwen die wild grommend ten aanval springen en angstig kijkende protagonisten in auto's.
Zo is het volgens JC origineler en spannender, dat safari-park kon hij voor de winter goed koop huren en met de importeur van de auto's heeft hij een leuk product-placing-contract.
Maar hoe komen die mensen in godsnaam daar? vraagt de redactie zich wanhopig af. Verzin maar wat, zegt JC, daar krijg je voor betaald.
Ankie: Dit gelooft geen hond. JC: Honden kijken niet. Ankie: De kijkers denken dat we gek geworden zijn.
JC: Ho! Kijkers denken niet.

De kijkcijfers geven JC gelijk door te stijgen. Dit lijkt de mensen wel spannend. Jordi is als alle kinderen gek op leeuwen en bere-trots op zijn mamma, maar Fien krabt zich achter de oren. Ze vindt ook dat Ankie de laatste tijd teveel drinkt.
Walter roemt de production value van JC's ingreep, maar de andere schrijvers worstelen met de gevolgen voor de diverse plotlijnen. Mireille ziet verbaasd hoe alles moet worden omge schreven naar 'interieur auto'. De acteurs vinden het niet zo geslaagd en hun woordvoerder komt protesteren dat ze zich onveilig voelen in dat safaripark. Voor jou tien anderen, zegt JC. Daarmee is de opstand beëindigd, mensen hebben er heel veel voor over om met hun hoofd op de televisie te verschijnen.
Het brengt JC wel op een idee: In de krant staat dat een cameraman door een leeuw is aangevallen en in het ziekenhuis ligt. De kijkcijfers vliegen omhoog, de soap-acteurs vrezen voor hun hachje tot blijkt dat JC het persbericht gewoon verzonnen heeft. Gouden publiciteit.

Maar de stijging is tijdelijk en na een dipje in de maandagcijfers doen de terminals op de redac tie het niet meer: JC zit via de centrale server mee te lezen. En even daarna komt hij binnenge stormd, het is rondom tien niet, hij wil sex en sensatie en ze moeten de bruistabletten (inscript sponsoring) niet vergeten.
Het schrijfteam wringt zich in bochten om protagonisten tegelijk sex en hoofdpijn aan te doen. Als dat uitgezonden wordt, kan Fien haar ogen niet geloven. Zij schept de financiële ruimte waardoor Ankie zich aan haar schrijfcarrière kan wijden, maar als er zulke rommel uitkomt... En je maakt niet nog een fles wijn open!

Mireille schrijft haar eerste cliffhanger, maar die wordt weggehoond want de cliff hangt niet goed. De oplossing komt van buitenaf: JC heeft van een Amerikaans reality-station beelden aangekocht waarop live te zien is hoe een oppasser door leeuwen verslonden wordt. En vanaf dat moment zijn er arena-gebonden afleveringseinden. De afgewezen soapminnaar zegt dat het leven geen zin meer heeft en doet of hij het autoportier opent. Waarna de ingemonteerde beelden volgen.
Fien stuurt Jordi bij die uitgebreide en onsmakelijke scène naar bed en gaat dan eens goed met Ankie praten. Volgens Fien moet ze inzien dat ze zichzelf verkocht heeft. Zo raakt ze elk zelf respect kwijt en komt ze nooit tot iets fatsoenlijks of waardevols. Ze is, volgens Fien, intellectueel verkracht.

Waar blijft Ankie? Die komt met een zware kater op kantoor en legt uit dat ze tot diep in de nacht 'haar relatie moest redden'.
Overal in het safaripark staan ineens keukenblokken. De schrijvers wordt vriendelijk verzocht daarvoor een verklaring te bedenken en te zorgen dat de naam van de producent van de inbouwapparatuur regelmatig in beeld komt.
Dit is toch iets teveel gevraagd. Op Walter na raakt het schrijfteam in een writers-bloc. Er vallen lange stiltes, af en toe onderbroken als een schrijver nadenkend mompelt: 'Inbouwkeu kens....'
JC staat tegen het schrijfteam te mopperen over het marktaandeel als een actrice komt klagen over de lettergrootte van haar credit. Ze refereert aan niet nader genoemde beloftes toen ze zich met JC in een niet nader omschreven situatie bevond, maar als ze weer weg is maant JC het schrijfteam om dat mens eruit te schrijven. Doe maar voor de leeuwen, dat scoort.
Het lukt via een haakse bocht in de verhaalontwikkeling, maar het effect is niet zo groot meer. Het is niet nieuw meer en het begint op te vallen dat het een (matige) montage is en dat vreet percentages.
Het moet Anders, Groter, Opzienbarender, Gewelddadiger, Sexier, Sensationeler!!! En dat moet nu!
Verhaallijnen, plotpoints en twists worden steeds wilder door elkaar geschud en de schrijvers krijgen nu zelf moeite het te volgen. De soap-acteurs vragen zich steeds meer af waarom ze zo maf doen en verschijnen vaker op de redactie. Fictie en werkelijkheid beginnen door elkaar te lopen, soap en redactie volgen elkaar steeds sneller op. De schrijvers verliezen steeds meer de greep op de werkelijkheid en clausen en scènes van soap en schrijfteam beginnen door elkaar te lopen.

En toch is het marktaandeel weer gedaald. JC heeft de neiging er nu het bijltje er bij neer te gooien.
Ankie's ellende vindt zijn dieptepunt in haar huiselijke kring. Slaande ruzie met Fien, Ankie loopt boos weg. Ze gaat stappen en innemen.
Volgens JC heeft hij er nu alles aan gedaan wat hij kon, sex, sensatie, geweld en dood. In de kroeg gaat Ankie stug door met innemen en tegen barjuffrouwen mopperen.
Waarom, piekert JC wanhopig, kijken die klootzakken nou niet!
Dronken de kroeg uitgezet schreeuwt Ankie naar de maan. Ze wordt benaderd door een man in een pak...

De volgende ochtend vragen Johan en Walter zich af waar de teamleidster uithangt als ze haar terugzien in de leader, die alweer volkomen veranderd blijkt te zijn. JC's ultieme ingreep wordt door de tycoon zelf toegelicht: soap is passé. Geen gezijk meer met verhaallijnen, we laten de mensen gewoon zichzelf spelen en de kijker mag elke week stemmen wie het park uit mag en wie er voor de leeuwen gaat.
De helft van de acteurs wilde wel blijven, je staat er van te kijken wat mensen er voor over hebben om met hun hoofd op tv te komen, maar om het aan te vullen zijn ronselaars de kroegen langsgegaan. Ze zien Ankie katerig wakker worden in de bosjes en daarna wanhopig proberen een uitweg uit het safaripark te vinden. Over haar gezicht wordt haar stembiljet, met haar persoonlijke gegevens inclusief haar voedingswaarde, en het telefoonnummer (ƒ 1,50 per minuut) geprojecteerd. De schrijfteamleden alarmeren Fien.
In het park vechten protagonisten voor de camera voor hun leven, worstelend met de vraag: 'Hoe maak ik mijn concurrenten zwart zonder dat opvalt dat ik een matennaaier ben?'
Schrijfteam en Fien trekken zich de haren uit het hoofd als Ankie, met een verwijzing naar haar seksuele geaardheid, niet meedoet met ranzige seks-toespelingen en knuffelspelletjes. Vanuit het redactielokaal zetten ze een actie op om zoveel mogelijk Ankie's telefoonnummer te bellen. Dat wordt afgebroken als JC komt vragen wat ze hier nog doen. Schrijvers heeft hij niet meer nodig, dat kost alleen maar geld: ze zijn ontslagen.
Walter gaat achter JC aan om hem te herinneren aan zijn belofte dat er een grote toekomst voor hem zou liggen (als hij zich eerst tien jaar onderbetaald uit de naad werkt), maar JC weet daar helemaal niets meer van.
Ze zetten de actie voort bij Fien thuis, waar ze met extra telefoonlijnen en internetverbin dingen Ankie's leven proberen te redden. Jordi wordt overstuur van de televisiebeelden. "Ma- ma!!!" Haal hem hier weg, dat is niets voor een kind. Nee, maar voor wie wel?
Er verschijnen regelmatig staatjes en grafieken op het scherm en in de opiniepeiling ligt 'die pot' ver achter op de blonde stoot uit de typekamer, vooral als laatstgenoemde nog een knoopje los doet.
De toestand lijkt hopeloos, maar schrijven kunnen ze nog steeds. Ze verschaffen zich illegaal toegang tot de montagekamer en er rolt een sequentie uit die Ankie's concurrenten op hun onvoordeligst portretteert. Het werkt: als de stembussen gesloten zijn, gaat de blonde stoot voor de leeuwen. Ze roept eerst nog vertwijfeld dat het toch alleen een spelletje was, maar berust in haar lot als ze beseft hoe beroemd ze zal worden: de beelden zijn al aan honderdvijf tig stations verkocht en worden een wereld-kijkcijferrecord.

Bij de uitgang van het safaripark valt Ankie (temidden van opdringerig inzoomende camera teams) de andere schrijfteamleden en haar gezinnetje in de armen. 
 

TERUG

Tot dit punt is het verhaal uitgeschreven tot script; klik hier als je dat wilt lezen.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Klik hier voor informatie over Ankie en de andere protagonisten.